جاده کشی در قلب منطقه حفاظت شده اشترانکوه

امروز حدود ۸۸ تا ۹۰ درصد آب تجدیدپذیر ایران در بخش کشاورزی مصرف می‌شود، آن هم عمدتاً با روش آبیاری غرقابی که راندمانی کمتر از ۳۵ درصد دارد. این یعنی بیش از دو سوم آبی که از منابع برداشت می‌شود، هرگز به ریشه گیاه نمی‌رسد. کشت محصولات پرآب‌بری مانند برنج، گندم، ذرت، هندوانه و یونجه در مناطق خشک، بحران را تشدید کرده است.

هیولاسازی از سگ‌ها تنها یک اشتباه علمی یا انحراف در روایت نبود؛ بلکه به نظر می‌رسد بخشی از یک پروژه هدفمند جنگ روانی بوده که در آن، از موضوعات زیست‌محیطی برای ایجاد دوقطبی‌های اجتماعی، تحریک افکار عمومی و تضعیف انسجام داخلی استفاده شده است. این پروژه با کمک برخی چهره‌های ظاهراً علمی که گاه فاقد تخصص واقعی در این حوزه بودند، در رسانه‌ها و فضای مجازی گسترش یافت.

در پیچ و خم های پر چالش مدیریت شهری مسئله سگ‌های بلاصاحب به‌مرور از یک موضوع ساده فراتر رفت وامروز و به نمادی از کشمکش های اجتماعی، فرهنگی و محیط‌زیستی تبدیل شده است و هر کسی از ظن خود با دانش اندک به روایت سازی در این حوزه تخصصی پرداخته است و حکمی صادر کرده است که دامنه ای وسیع از عقیم سازی و نگهداری تا کشتار دست جمعی این حیوانات زبان بسته را دربر می‌گرد.

میزان نیاز تغذیه سگ‌های پرسه زن در ایده‌آل‌ترین حالت حدود هزار گرم است، اما هر سگ در اثر پرسه‌زنی، حدوداً روزی ۱۰۰ تا ۲۰۰ گرم غذا هم گیرش نمی‌آید. اگر سری به پناهگاه‌های سگ‌های پرسه‌زن در آرادکوه کهریزک بزنید خواهید دید که بیش از ۲ هزار سگ به طور فشرده نگهداری می‌شوند که بیشتر شبیه به زندان است. آنجا در شرایط بسیار بد روزی۲۰ تا ۲۵ سگ تلف می‌شوند چراکه گرسنه هستند و به همین دلیل هم‌نوع خواری و زنده‌خواری می‌کنند یعنی ضعیف‌تر‌ها توسط قوی‌تر‌ها کشته و خورده می‌شوند.